Ведаеце, я доўга думала, што рэпрэсіі абмінулі маю сям’ю. Аднойчы мне напісалі паведамленне ў адным з форумаў, дзе я пісала пра свае пашуковыя прозвішчы. Мяне спыталі ці я ведаю нешта пра двух братоў Крачкоўскіх з вёскі Грабло Барысаўскага раёну. Паколькі сястра майго дзеда выйшла замуж за Крачкоўскага, то прозвішча было мне знаёмым. А ў выніку апынулася, што гэта былі родныя браты мужа маёй дваюраднай бабулі.
Крачковский Бронислав Иванович
Родился в 1899 г., д. Млехово Борисовского р-на Минской обл.; поляк; образование начальное; колхозник, Колхоз им.Куйбышева. Проживал: Минская обл., Борисовский р-н, д. Гребло.
Арестован в сентябре 1937 г.
Приговорен: “тройка” 11 октября 1937 г., обв.: 69, 72, 74 УК БССР – член к/р группы, а/с агитация.
Приговор: ВМН, конфискация имущества Расстрелян 23 октября 1937 г. Реабилитирован 27 декабря 1958 г. Президиум Минского облсудаКрачковский Станислав Иванович
Родился в 1896 г., д. Гребло Борисовского р-на Минской обл.; поляк; образование начальное; колхозник, Колхоз им.Куйбышева. Проживал: Минская обл., Борисовский р-н, д. Гребло.
Арестован в сентябре 1937 г.
Приговорен: “тройка” 11 октября 1937 г., обв.: 69, 72, 74 УК БССР – член к/р группы, вредительство, а/с агитация.
Приговор: ВМН, конфискация имущества Расстрелян 23 октября 1937 г. Реабилитирован 27 декабря 1958 г. Президиум Минского облсудаИсточник: Белорусский “Мемориал”
Паляк у дадзеным выпадку азначае, што кожны з іх быў каталік (па-шчырасці, падзяленне на палякаў і рускіх згодна з рэлігійнай прыналежнасцю да каталікоў і праваслаўных мяне пастаянна бянтэжыць). У 1937 годзе Браніславу было 38, а Станіславу 41 год. Іх растралялі 23 кастрычніка 1937 года таму, што адзін з суседзяў па вёсцы напісаў данос…
Калі я стала распытваць сваякоў, то апынулася, што ў маёй сям’і амаль ніхто пра гэта не ведаў. Мая цёця распавяла, што аднойчы чула, як дзед неяк шаптаўся з іншымі аднавяскоўцамі пра арыштаваных, але болей яна не памятала. А вось мой дваюрадны дзядя, які даводзіцца родным пляменнікам расстраляным, ведаў і пра арышт, і пра растрэл, і пра данос, і імя аднавяскоўца, які яго напісаў.
Гэта проста нейкі фільм жахаў. Як можна было жыць у такі час, як можна было кожны дзень бачыць гэтага суседа?
Сёння дзень памяці расстраляных пісменнікаў і вось гэта відэа мяне найбольш узрушыла. Гераіня і дачка растралянага напрыканцы кажа: “Трэба ведаць, адкуль мы, хто нашы дзяды, і кланяцца ім. Таму, як дзякуйючы ім, мы ёсць пад гэтым сонцам, мы жывем. І каб захаваць сваё трэба прыходзіць да дзядоў, яны вам усё-усё падскажуць, усё раскажуць, нават тады, калі вы іх не бачыце.”
Гэта тэма, пра якую цяжка пісаць, яна вельмі балючая. Але мы мусім памятаць, бо памяць пра людзей, якія сталі ахвярамі рэпрэсій, робіць іх жывымі ў нашых сэрцах і іх імёны застануцца ў гісторыі, каб яна больш не паўтаралася.
Блог пра радавод 